گرینلند؛ ضرورت رهایی از شرّ «کشور یاغی»
سیاستمداران ایالات متحده معمولاً کشورهایی را که دوست ندارند به عنوان «کشورهای سرکش» معرفی می کنند و کشورهای مخالف جاه طلبی‌های ایالات متحده را به رفتارهای بی‌ثبات کننده جهان متهم می کنند در حالیکه تخلفات فاحش کشور خودشان را نادیده می گیرند. این دورویی بار دیگر با چشم طمعی که ایالات متحده به گرینلند انداخته، مورد توجه قرار گرفته است.
اظهارات اخیر جی دی ونس معاون رئیس جمهوری ایالات متحده استکبار امپریالیستی دولت ایالات متحده و توسعه طلبی‌نظامی خطرناک آن در سراسر منطقه قطب شمال را آشکار کرده است.
اظهارات اخیر ونس در جریان سفرش به گرینلند این حقیقت زشت را که در پس پرده جاه‌طلبی‌های آمریکا در قطب شمال نهفته است، آشکار کرد. بیانیه او مبنی بر اینکه دانمارک «کار خوبی برای مردم گرینلند انجام نداده و این سرزمین تحت «حفاظت» ایالات متحده، شرایط بهتری پیدا خواهد کرد»، نهایت تحقیر و بی احترامی به مردم گرینلند را نشان می دهد.
این تحقیر به ویژه با توجه به اینکه گرینلند در حال حاضر زیر چتر امنیتی ناتو قرار دارد، به شدت آزاردهنده بود.
معاون رئیس جمهوری آمریکا در اظهارات خود برای ترساندن دانمارک و طرف‌های مربوطه، به طرح ادعاهایی مبنی بر «جاه‌طلبی چین در گرینلند» روی آورد.
این مقام آمریکایی در اظهارات خود در پایگاه فضایی پیتوفیک آمریکا گفت: «در مورد گرینلند، ما نمی توانیم سر خود را زیر برف فرو ببریم و وانمود کنیم که چینی‌ها به این سرزمین علاقه‌ای ندارند.» این نوع روایت تهدیدآمیز غیر واقعی درباره نگاه چین به گریلند، کاملا ناشیانه و به دور از حقیقت است. چین هرگز تلاش یا تهدیدی برای تصرف گرینلند نکرده است در حالیکه رئیس جمهوری آمریکا آشکارا در مورد تصاحب گرینلند «از هر روش ممکن»، کاملا آشکارا سخن گفته است.
علیرغم ترساندن دانمارک، انگیزه‌های واقعی ایالات متحده در این کار توسط مایک والتز مشاور امنیت ملی آمریکا آشکار شده است. او در اشاره به ادعاهای ونس اعتراف کرد: «این در مورد خطوط کشتیرانی و انرژی و صنعت شیلات است.» صراحت سخنان مشاور امنیت ملی آمریکا، آنچه را که ونس نمی خواست فاش شود، آشکار کرد: اینکه اعمال فشار آمریکا بر دانمارک اساساً برای استخراج منابع و تسلط نظامی بر این منطقه است.
اعداد و ارقام نیز به خوبی گویای ماجرا هستند. گرینلند دارای حدود ۱۱ میلیون تن اکسیدهای خاکی کمیاب است که برای سیستم‌های تسلیحاتی پیشرفته و فناوری سبز ضروری است. علاوه بر آن، برخی از بزرگترین ذخایر اورانیوم دست نخورده جهان نیز در این جزیره بزرگ وجود دارد. همچنین، تغییرات آب و هوایی ، باعث باز شدن مسیرهای کشتیرانی جدید در قطب شمال می شود و ایالات متحده مصمم است که این آبراه‌های استراتژیک را تحت کنترل خود درآورد. این امر، حاکی از سطله‌جویی نظامی گسترده واشنگتن در منطقه است، از جمله ارتقاء پایگاه هوایی تول به ارزش ۴ میلیارد دلار برای ردیابی موشک‌های مافوق صوت و عملیات نظارتی پهپادهای بدون سرنشین در سراسر شکاف گرینلند-ایسلند-بریتانیا که یک تنگه و گلوگاه استراتژیک و حیاتی برای زیردریایی‌ها محسوب می شود.
نظامی‌سازی قطب شمال توسط آمریکا بخشی از الگوی گسترده‌تر رفتار این «کشور یاغی» است. ایالات متحده تقریباً ۸۰۰ پایگاه نظامی در سراسر جهان دارد، از جمله یک شبکه رو به گسترش در منطقه قطب شمال که برای احاطه بر روسیه و مهار چین طراحی شده است. این اقدام توسعه طلبانه آمریکا با وجود افزایش مخالفت‌های ساکنان محلی مکان‌هایی مانند گرینلند، جایی که بسیاری از ساکنان بومی این منطقه قطبی، پایگاه ها را به عنوان تهدیدهای زیست محیطی و یادآور اشغال استعماری می دانند، ادامه می یابد. پنتاگون در استراتژی خود در قبال قطب شمال صراحتاً این منطقه را به عنوان یک «فضای مورد مناقشه» که مستلزم تسلط ایالات متحده است، تعریف می‌کند؛ در حالیکه همین آمریکا است که این سرزمین نسبتاً صلح‌آمیز را بی‌ثبات کرده است.
آمریکا دوست دارد از برچسب «کشور یاغی» برای تعریف دیگر کشورها استفاده کند در حالیکه خودش به عنوان یک کشور یاغی، به کشورهای مستقل حمله می کند، حکومت ها را سرنگون می کند و قوانین بین المللی را نقض می کند. و اکنون، آمریکا اگرچه مدعی است ممکن است نیازی به استفاده از نیروی نظامی برای «کسب گرینلند» نداشته باشد، اما احتمال آن را نمی توان رد کرد. کاری که آمریکا اکنون سعی می کند انجام دهد این است که تلاش می کند با استفاده از زور، گریلند را تحت کنترل خود قرار دهد در حالیکه وانمود می کند که ناجی این سرزمین است.
طنز این است که اگر قرار باشد کشوری به برچسب «کشور یاغی» برخورد، آن ایالات متحده باید باشد. هر وقت هنجارهای بین المللی با منافع آن در تضاد هستند، آنها را نادیده می گیرد.
